خوب، می‌توان از گلایه‌ها و غر زدن‌های معمول در مورد این گونه فیلم ها شروع کرد. اینکه دوباره فیلمی با متر و معیارها و کلیشه‌های همیشگی و به قصد فروش و کشاندن مخاطب به سالن سینما ساخته شده است. اما به صرف به قصد گیشه ساخته شدن فیلمی نمی توان حکم بی ارزش بودن آن را صادر کرد. آن‌چه در نگاه اول مهم به نظر می‌رسد درست رعایت کردن همین متر و معیارهاست و «گرازهای وحشی» از پس این کار بر می‌آید. داستانش را خوب روایت می کند، ساده و سرراست و به دور از شاخ و برگ‌ها و پیچیدگی‌های معمول اما بیهوده. از پس مهم‌ترین عنصر یک اثر کمدی یعنی تیپ‌سازی هم برمی‌آید.کاراکترها هرکدام در عین بامزگی ابتدایی خیلی خوب به هم جفت و جور شده‌اند و تماشای باهم این کاراکترها هم موقعیت کمیک تازه‌ای را خلق می‌کند. داگ، دندانپزشکی که نهایت هیجان زندگیش خراب شدن یکی از وسایل یونیت دندانپزشکی‌اش است! دادلی، برنامه نویس کامپیوتر خجالتی که روی بازویش علامت تجاری شرکت اَپل را خال‌کوبی کرده است! بابی، شیفته نویسندگی و زن ذلیل! وودی، ثروتمند ورشکسته و از همه جا بریده. مضمون فیلم هم که به روز است و شاید دغدغه خیلی از میان سال‌ها. اینکه به قول آن خانم در کلینیک داگ :"تو[داگ] که فقط برای کار کردن زنده نیستی. آدم باید تو زندگیش هیجان داشته باشه." والت بکر در کنار اشاره‌هایش به «ایزی رایدر» به خوبی توانسته بحران میان سالی را به تصویر بکشد.
شیوه پیشبرد داستان هم به درستی انتخاب شده است. همان شیوه معمول برای نشان دادن سیر تحول شخصیت های داستان یعنی سفر جاده ای. تمهیدی که فیلمنامه‌نویسان کم به سراغش نرفته‌اند، از فیلم‌های معناگرا تا همین کمدی‌های تجاری.«گرازهای وحشی» هم قهرمان‌هایش را راهی سفر می‌کند. جایی که "نه قانونی باشد و نه آبنباتی"! البته اینجا از سیر و سلوک عارفانه فیلم‌های جاده ای ایرانی خبری نیست. گرازهای وحشی کودن‌تر از این حرف‌ها هستند که ناگهان وسط جاده به چیزهایی در" باب وصل و یگانگی و استحاله در دیگری و با معبود یکی شدن" برسند! رفقای ما بیشتر به دنبال نیازهای اولیه یک موجود دو پا در حین سفر می‌گردند. از پیام‌های اخلاقی و هشدارهای اجتماعی هم کمتر خبری هست. در عوض فیلمساز با رو آوردن به کمدی کلامی و موقعیت تمام تلاشش را می کند که از تماشاگر خنده بگیرد. از همان صحنه‌های ابتدایی کره گاز زدن داگ و خال‌کوبی دادلی و حتی موقعیت نخ نما شده‌ای چون ناتوانی دادلی در موتورسواری تا رو به رو شدن با دل فوئگوس‌ها و فستیوال شهرک مادرید و خوردن غذای تند و بازی با گاو. اما «گرازهای وحشی» هرجا می‌خواهد نتیجه‌گیری اخلاقی کند و حکم صادر کند، آزاردهنده و کسالت بار به نظر می‌رسد مثل آمدن بلید، رئیس دل فوئگوس‌ها در صحنه پایانی و رفتن‌شان از مادرید.
اگر به دنبال تحولات عمیق و ناگهانی عرفانی ـ فلسفی و این چیزها می‌گردید، توصیه می کنم فیلم را نبینید.«گرازهای وحشی» فیلمی برای تماشا کردن و لذت بردن آن هم به راحت‌ترین شیوه ممکن است و این ظاهراً بزرگ‌ترین حسن این فیلم است.
*** برای نوشتن این مطلب و فرار از روزمرگی زدم به جاده. داشتم دنبال این می‌گشتم که اتفاقی، حسی، چیز مشترکی بین خودم و گرازهای وحشی پیدا کنم ولی سفر کوتاه چند ساعته من چه شباهتی می‌توانست به فیلم داشته باشد؟ آنجا که از ماجراجویی خبری نبود. سی، چهل کیلومتر آن طرف‌تر درست مثل گرازهای وحشی ایستادم، البته نه برای رفتن به بار! همین که داشتم وسایلم را جمع می‌کردم که برگردم، بار، نه، ببخشید کارخانه کپسول سازی رفت روی هوا! و من هم گاز ماشین را گرفتم و مثل وودی که از آینه بغل موتورش شعله های آتش را می‌بیند، از آینه جلوی ماشین آتش گرفتن کارخانه را دیدم و دِ به فرار.البته بگذریم که به قول جولز«پالپ فیکشن» حتماً معجزه ای رخ داده بود که زنده مانده بودم. گاهی وقت‌ها چقدر زندگی به سینما نزدیک می شود.
