جیمز منگولد (James Mangold) که فیلم پیشین‌اش Walk the Line بود – و فیلم‌هایی مثل «هویت» (Identity) و «دختر، از هم گسیخته» (Girl, Interrupted) را در کارنامه اش‌دارد – با فیلم وسترن «3:10 به یوما» به پرده‌های سینما بازگشته است. کار جدید منگولد بازسازی‌ای از فیلم «3:10 به یوما»ی دِلمِر دِیوز (Demler Daves) ساخته سال 1957 است. با توجه به این‌که فیلم 1957 دِیوز هم اکنون 50 سالش است و خیلی ها آن را ندیده اند (من خودم، ندیده‌ام). و به همین دلیل احتمال این‌که فیلم جدید منگولد با نسخه‌ی 1957ی مقایسه شود کم است. از این بُعد می‌توان گفت که خیال جیمز منگولد راحت است. اما، از بُعدی دیگر ژانر وسترن شاهکار‌های زیادی به ما داده است که نیازی به نام بردن از همه آن‌ها نیست و همه ما می‌شناسیم‌شان. از این رو، روان جیمز منگولد نمی‌تواند خیلی هم آرام باشد. خواه یا ناخواه کار او با آن شاهکارها مقایسه می‌شود. به خصوص که این روزها فیلم‌های وسترن کم‌تر شده‌اند و علاقه‌مندان به این فیلم‌ها با حساسیت خاصی به تماشای این گونه فیلم‌ها به سینما می‌روند. (در این یادداشت «3:10 به یوما» را در کنار آن شاهکارها قرار نمی‌دهم و با آن‌ها مقایسه نمی‌کنم.)
در «3:10 به یوما» – که بر اساس داستان کوتاه اِلمور لئونارد (Elmore Leonard) نوشته‌ی 1953 ساخته شده است – کریستین بِیل (Christian Bale)، در نقش دَن ایوانز (Dan Evans)، دامداری است که با مشکلات زیادی رو به رو است: بدهی دارد؛ همسرش و پسر بزرگش احترام‌شان را – به علت ناتوانی او در حل‌کردن مشکلات و بی‌تفاوت شدنش نسبت به او از دست داده‌اند؛ این اواخر هم طویله‌اش را آتش زده‌‌اند.
دَن ایوانز وقتی که بِن وِید (Ben Wade) – با بازی راسل کرو – را دستگیر می‌کنند، داوطلب می‌شود که او را – به همراه گروهی – به شهر کانتِنشِن (Contention) ببرند تا سوار قطارش کنند و برای رفتن به زندان به یوما بفرستند. دلایلی که دَن ایوانز را به پذیرفتن این کار خطرناک (خطرناک است به این دلیل که گروه وِید به دنبال نجات دادنش هستند) سوق می‌دهند مشخص هستند: دَن ایوانز می‌خواهد که آبروی از دست‌ رفته و اعتماد به نفس‌اش را دوباره به دست آورد؛ و البته پول – 200 دلار برای این کار به او می‌دهند.
موضوع اصلی فیلم – و از نظر من جالب‌ترین نکته هم – رابطه بین دَن ایوانز و بِن وِید است. وِید با بازی خوب کرو – بعضی‌ها میگویند که بهترین بازی او بعد از گلادیاتور است – شخصیت جالبی است: او به دلیل شهرتی که از خلاف‌هایی که کرده به دست آورده تبدیل به یک افسانه (شاید برای خیلی‌ها یک قهرمان) شده است. اما وِید یک آدم بد کلیشه‌ای نیست؛ خیلی بیشتر است... مودب و ملیح است، فهمیده است، از کتاب‌هایی که خوانده جملاتی به نقل بیان می‌کند، طرح میزند و ... . جالب است کتابی که پسر دَن، ویلیام (William)، در حال خواندن آن است – و اولین تصویری است که در فیلم می‌بینیم – در مورد یکی از همین افسانه‌های قانون‌شکنان یاغی است. یک مسئله‌ی روان شناختی. شاید ویلیام آرزو دارد که (شخصیت) پدرش مثل (شخصیت) افسانه‌ها باشد؛ یا شاید می‌خواهد که برای فرار از سرنوشت پدرش، خودش مثل آن‌ها باشد؛ یا شاید خیلی ساده، یک فرار از واقعیت باشد.
دَن ایوانز نقطه روبرو و ضد بن وید است: بسیار جدی، کم حرف، بدون اعتماد به نفس بالا، و آدمی خوب. البته کریستین بِیل اجازه نداده است که شخصیت دَن ایوانز تبدیل به یکی از آن بچه مثبت‌هایی شود که فقط دل‌تان می‌خواهد خفه‌شان کنید! آدم خوبی است، اما فرشته‌ای مکانیکی هم نیست.
متاسفانه فیلم به اندازه کافی و خوش‌آیندی به رابطه بین دَن ایوانز و بن وید نپرداخته و شخصیت‌های فرعی هستند که فیلم را در دست دارند. این امر اجازه می‌دهد که بازیگر‌های درجه دو بدرخشند – بِن فاستر (Ben Foster) در نقش چارلی پرینس عالی است – اما همین بازیگرها فیلم را از دستان شخصیت‌های اصلی و موضوع اصلی‌اش می‌ربایند. می‌شود گفت که برای تضمین فروش، فیلم را تا حدی گیشه‌ای کرده‌اند، اما اگر به عمق به رابطه‌ی دن ایوانز و بن وید پرداخته می‌شد خیلی بهتر بود. کم کم می‌شُد دید که دن ایوانز و بن وید خیلی مشابه‌تر به هم از آن چیزی که فکر می‌کنیم هستند؛ می‌شُد دید که این دو، دو رویِ یک سکه‌اند.
به عنوان یک فیلم وسترن که باید با قانون‌های (نوشته نشده) معاصر هالیوود همخوانی داشته باشد، «3:10 به یوما» صحنه‌های اکشن خوبی دارد – به عنوان مثال اوایل فیلم که گروه وید آن کالسکه را می‌زنند. و خب، فیلم وسترن است و باید در یک نبرد و به گلوله تمام شود. اما، به این سادگی که پیش‌بینی می‌شود هم نیست. در نبرد آخر بیش‌تر از آن‌که گلوله رد و بدل شود، حرف‌های دن ایوانز و بن وید است که رد و بدل می‌شود. همین حرف‌ها هستند که به فیلم "بار اخلاقی" می‌بخشند و "کمال و اخلاقیات" ژانر وسترن را رعایت می‌کنند.
اما صحنه پایانی به اندازه کافی دراماتیک و تکان‌دهنده نیست. در واقع همین مشکل فیلم است: به پتانسیلی که دارد، نمی‌رسد. شخصیت‌های زیاد و داستان‌های فرعی فیلم توجه را از موقعیت ایوانز و وید می‌گیرند و فیلم آنچه که می‌توانست شود، نیست. برای همین است که حرف اصلی فیلم داستانش نیست، فیلم بازیگران بودن‌اش است.