ادای دین مسوولان سینمای سوئد به اینگمار برگمان
تصویر «اینگمار برگمن» بر روی اسکناس‌های جدید سوئد نقش بست
سینمای ما-طرح نهایی اسکناس‌های جدید سوئد با تصویری از «اینگمار برگمن»، کارگردان افسانه‌ای سینمای این کشور رونمایی شد.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بانک مرکزی سوئد سرانجام پس از ماه‌ها انتظار، از اسکناس‌های جدید این کشور که چهرهٔ تعدادی از شخصیت‌های ماندگار سوئد بر روی آن‌ها نقش بسته است رونمایی کرد.
به گزارش روزنامهٔ لوکال، طراحی چهرهٔ «اینگمار برگمن» بر روی اسکناس ۲۰۰ کرون سوئد به‌پاس یک عمر دستاورد سینمایی و تلاش در جهت ترویج فرهنگ و توسعهٔ صنعت فیلم سوئد انجام گرفت.
مراسم رونمایی از اسکناس‌های جدید سوئد روز پنج‌شنبه برگزار شد و این اسکناس‌های جدید از سال ۲۰۱۴ وارد سیستم بانکی سوئد می‌شود.
«اینگمار برگمن» از چهره‌های برجسته تاریخ سینمای جهان بود که در طول شش دهه فعالیت هنری، ۹ بار نامزد جایزهٔ اسکار شده بود. وی در توصیف شرایط زندگی انسانی از مایه‌های کمدی، امید، یاس و ناامیدی بهره می‌گرفت.
برگمن در طول سال‌ها فعالیت سینمایی در مجموع ۶۲ فیلم ساخت که فیلم‌نامه بسیاری از آنان را نیز خودش نوشته بود و علاوه برآن کارگردانی ۱۷۰ نمایش تئا‌تر از او یک چهره درخشان در عرصه این هنر نمایشی ساخته بود.
«برگمن» بیش از ۶۰ سال در سطح اول فیلم‌سازی جهان قرار داشت، اما پس از آن‌که به او اتهام فرار از مالیات زدند، در سال ۱۹۷۶ خود را به آلمان تبعید کرد و به مدت هشت سال از دنیای سینما کناره گرفت؛ هرچند در عرصهٔ تئا‌تر هم‌چنان فعال بود.
وی با بازی گرفتن از چهره‌هایی چون «بی‌بی اندرسون» و «لیو اولمن»، موضوعاتی چون مرگ، بیماری، خیانت و جنون را در فیلم‌هایش به‌تصویر می‌کشید. وی کودکی خود را در خانواده‌ای گذراند که پدری کشیش و محافظه‌کار، او را مقید به انجام اعمال مذهبی می‌کرد؛ به طوریکه به گفتهٔ خودش، در هشت سالگی اعتقاد خود را از دست داده بود.
سال ۱۹۷۶ یکی از تاریک‌ترین دوران زندگی «برگمن» بود. در سی‌ام ژانویه این سال، دو مأمور پلیس به اتهام فرار از پرداخت مالیات، او را دستگیر کردند. تأثیر این واقعه بر «برگمن» آن‌چنان وحشتناک بود که او را دچار افسردگی شدید کرد و او در بیمارستان بستری شد. اگرچه او بعد‌ها از این اتهام تبرئه شد، اما ترس از این‌که نتواند به عرصهٔ فیلم‌سازی بازگردد، او را ناامید کرده بود. او به‌رغم درخواست نخست‌وزیر وقت سوئد و مقامات بلندپایه صنعت فیلم این کشور، اعلام کرد که دیگر در سوئد فیلم نخواهد ساخت.
«برگمن» پس از تعطیلی استودیو فیلم‌سازی‌اش، دو پروژه فیلم درحال ساخت را به حالت تعلیق درآورد و خود را به مونیخ آلمان تبعید کرد. هرچند در سالروز ۶۰ سالگی‌اش به سوئد بازگشت و دولت این کشور به افتخار او، جایزهٔ فیلم «اینگمار برگمن» را برای تقدیر از بهترین‌های سینما راه‌اندازی کرد.
«برگمن» در دسامبر ۲۰۰۳ از دنیای فیلم کناره گرفت و روز سی‌ام جولای ۲۰۰۷ در سن ۸۹ سالگی در «فارو» درگذشت؛ در همان روز که «می‌کل آنجلو آنتونیونی»، کارگردانی فقید سینمای ایتالیا درگذشت.
وی برای اولین‌بار به صورت جدی در سال ۱۹۴۴ با نگارش فیلم‌نامه «شکنجه/جنون» وارد دنیای سینما شد و اولین فیلمش را یک سال بعد به‌نام «کریس» ساخت. اولین موفقیت بین‌المللی او در سال ۱۹۵۵ با فیلم «لبخندهای یک شب تابستانی» به دست آمد که در جشنوارهٔ کن همان سال علاوه‌بر کسب جایزهٔ بهترین اثر طنز شاعرانه، تا آستانهٔ کسب نخل طلا نیز پیش رفت.
موفقیت «برگمن» در جشنوارهٔ معتبر کن سال‌های بعد از آن نیز ادامه یافت. او با «مهر هفتم» جایزهٔ ویژه هیأت‌داوران را کسب کرد و «توت‌فرنگی‌های وحشی» نیز در بسیاری از جشنواره‌ها مورد استقبال منتقدین قرار گرفت.
این کارگردان صاحب‌سبک با ساخت سه‌گانه‌ی «همچون یک آینه» (۱۹۶۱)، «چراغ زمستانی» (۱۹۶۲) و «سکوت» (۱۹۶۳)، باورهای مذهبی خود را به‌تصویر کشید. در سال ۱۹۶۶ «برگمن» فیلم «پرسونا» را کارگردانی کرد که به عقیدهٔ خودش، یکی از بهترین ساخته‌های او بود. این فیلم با کسب جوایز متعدد، شاهکار «برگمن» و یکی از بهترین ساخته‌های تاریخ سینما نام گرفت و او خود آن را در کنار «فریاد‌ها و نجوا‌ها» (۱۹۷۲) دو فیلم بر‌تر کارنامه سینمایی‌اش می‌دانست.
پس از تبعید خود به آلمان، «برگمن» اولین و تنها فیلم انگلیسی خود را در سال ۱۹۷۷ با نام «تخم مار» ساخت که محصول مشترک آلمان و آمریکا بود. او در سال ۱۹۷۸ با فیلم «سونات پاییزی» محصول مشترک انگلیس و نروژ کارنامهٔ سینمایی خود را پربار‌تر ساخت.
در سال ۱۹۸۲ با بازگشت به سوئد اعلام کرد که فیلم «فانی و الکساندر» آخرین ساختهٔ او خواهد بود که البته از نگاه منتقدین، یک فیلم تجاری و سطحی تلقی شد. اما همین فیلم در جشنواره‌های بزرگ اروپایی، به‌ویژه کن بسیار خوش درخشید. این فیلم دربارهٔ دوران کودکی «برگمن» و عشق او به سینماست که وی آن را خلاصهٔ زندگی‌اش می‌دانست.
کارگردانان بسیاری آثار «برگمن» را الهام‌بخش حیات سینمایی خود دانسته‌اند که از آن جمله می‌توان به «رابرت آلتمن»، «وودی آلن»، «آتوم اگویان»، «استنلی کوبریک»، «دیوید لینچ»، «پل شرادر»، «آندری تارکوفسکی» و «فرانکو اوزون» نام برد.
اگرچه بسیاری این کارگردان برجسته را به جهت فعالیت‌های درخشان‌اش در سینما می‌شناسند، اما او در عرصهٔ تئا‌تر نیز بسیار فعال بود. به طوریکه در ۲۶ سالگی جوان‌ترین کارگردان تئا‌تر در اروپا نام گرفت.
گوشه‌گیری «برگمن» در سال‌های پایانی عمرش به‌اندازه‌ای بود که حتی زمانی‌که پنجاهمین جشنوارهٔ فیلم کن او را به‌عنوان بزرگ‌ترین کارگردان تمام دوران سینما انتخاب کرد، شخصا در مراسمی که به این منظور برگزار شده بود، شرکت نکرد.
وی در سال ۱۹۷۱ جایزهٔ یادبود «اروینگ تالبرگ» را از آکادمی اسکار به‌دست آورد. سه فیلم او شامل «چشمهٔ باکرگی» (۱۹۶۱)، «همچون یک آینه» (۱۹۶۲) و «فانی و الکساندرا» (۱۹۸۴) موفق به کسب جایزهٔ اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی شدند.
«برگمن» سه بار برای فیلم‌های «توت‌فرنگی‌های وحشی» (۱۹۶۰)، «همچون یک آینه» (۱۹۶۳) و «فریاد‌ها و نجوا‌ها» (۱۹۷۴) نامزد اسکار بهترین فیلم‌نامه اصلی شد و با «فریاد‌ها و نجوا‌ها» تا آستانهٔ کسب اسکار بهترین فیلم و بهترین کارگردانی نیز پیش رفت.
درخشش او در جوایز اسکار در سال ۱۹۷۷ با فیلم «چهره به چهره» ادامه یافت که نامزد بهترین کارگردانی اسکار شد. سپس با فیلم «فانی و الکساندر» نامزد بهترین کارگردانی و بهترین فیلم‌نامه اصلی اسکار شد. او در سال ۱۹۷۹ با فیلم «سونات پاییزی» تا آستانه کسب اسکار نیز رفت. «برگمن» در جوایز آکادمی فیلم انگلیس (بافتا) نیز در سال ۱۹۶۰ برای فیلم «جادوگر» نامزد بهترین فیلم و در سال ۱۹۸۴ با فیلم «فانی و الکساندر» نامزد بهترین فیلم غیرانگلیسی شد.
بیشترین درخشش اینگمار در عرصهٔ سینمای جهان مربوط به جشنواره معتبر کن است که رکورد دست‌نیافتنی برجای گذاشت. او در سال ۱۹۵۵ با فیلم «لبخندهای یک شب تابستانی» جایزه بهترین طنز شاعرانه را کسب کرد. دو سال بعد با فیلم «مهر هفتم» جایزهٔ ویژه هیأت‌داوران کن را گرفت که البته با همین فیلم نامزد نخل طلا هم بود.
در سال ۱۹۵۸ «برگمن» برای فیلم «آستانهٔ زندگی» جایزهٔ بهترین کارگردانی کن را دریافت کرد که با همین فیلم تا آستانه کسب نخل طلا نیز رفت. در سال ۱۹۶۰ برای فیلم «چشمهٔ باکرگی» تقدیر ویژه شد. در سال ۱۹۷۲ با فیلم «فریاد‌ها و نجوا‌ها» جایزه بهترین دستاورد فنی را از جشنواره کن به‌دست آورد و در سال ۱۹۹۷ در مراسم ویژه بزرگداشت خود در کن، «نخل نخل‌ها» را به‌دست آورد.
در جشنواره فیلم برلین نیز «برگمن» در سال ۱۹۵۸ برای فیلم «توت‌فرنگی‌های وحشی» خرس طلا را به خود اختصاص داد و در سال ۱۹۷۱ شیر طلایی افتخاری جشنواره ونیز را برای یک عمر دستاورد سینمایی کسب کرد.
از دیگر فیلم‌های برجسته وی می‌توان از «مردی با یک چ‌تر» (۱۹۴۶)، «سرزمین آرزو» (۱۹۴۷)، «آینده با من است» (۱۹۴۸)، «زندان» (۱۹۴۹)، «رازهای زنان» (۱۹۵۳)، «تابستانی با مونیکا» (۱۹۵۳)، «درسی در عشق» (۱۹۵۴)، «چشم شیطان» (۱۹۶۰) و «صحنه یک ازدواج» (۱۹۷۳) نام برد.
منبع :
ایسنا
|
