You can't go wrong with Quentin Tarantino and Kurt Russel*
همه چیز از تجدید خاطره با سینماهای قدیمی و خاطرات دو فیلم با یک بلیط شروع می شود. سینمای مورد علاقه تارانتینو و رفقیش رودریگوئز. گونه ای از سینما که تارانتینو در شاهکار های قبلی اش هم نشان داده که تحت تاثیر آن فضاست. این تاثیر پذیری را خود استاد بارها اعتراف کرده است. اما اینجا تارانتینو نه تنها از سینمای گریند هاوسی تاثیر گرفته بلکه دقیقا از آن کلیشه ها برای فیلم اش استفاده کرده است. و البته از فضای نبوغ آمیز فیلم هایش هم خارج نشده است. در واقع تارانتینو علاقه ای به نشان دادن تمام دانشش نسبت به این نوع از سینما ندارد و هدف اش پیاده کردن یک ژانر سر راست و ساده سینما است همراه با همان مارک های معروف فیلم های خودش نظیر قرار دادن شخصیت های قوی زن در مرکزیت داستان یا خشونت های کارتونی و حتی اعتقاداتش به معجزه، مسائل خدا شناسی و ...
خوب پس باید منتظر یکی از بی شرمانه ترین فیلم های سرگرم کننده این سال ها باشیم (این جمله و اصطلاح بی شرمانه را از تاد مک کارتی قرض گرفتم! گویا بی شرمانه صفت فیلم های پر فروش گریند هاوسی بوده است) فیلم هایی که سال هاست دیگر شبیه اش را نساحته اند و به قولی از مد افتاده.
زیاد علاقه مند به سینمای رودریگوئز نیستم (به غیر از شهر گناه اش که احتمالا از دستش در رفته است) اما به نظرم جدا کردن فیلم تارانتینو از مجموعه «گریند هاوس» تا حدود زیادی به درک درست فیلم لطمه زده است.(این را خود تارانتینو هم قبول دارد. مصاحبه اش در جشنواره کن را بخوانید.) با این وجود این اتفاق مزیت های دیگری هم دارد و آن اینکه تارانتینو سکانس هایی را که مجبور بوده به دلیل تایم زیاد از فیلم حذف کند را به نسخه جدید اضافه کرده (حیف نبود بخشی از سکانس فوق العاده کافه را نمی دیدم.)
از آنجا که تارانتینو قصدش ساخت فیلمی شبیه به B-Movie های دهه 60 و 70 است، طرح کلی داستان «ضد مرگ» هم بسان آن گونه فیلم ها بسیار ساده است: یک بیمار روانی که از کشتن دختران جوان با ماشین اش لذت می برد و یک خودرو واقعا خراب نشدنی دارد!! (ایده را که دارید از همین جا می فهمیم که استاد هنوز سرحال است)
بدلکار مایک: این ماشین 100% ضد مرگ است، البته وقتی که ازش به نفع خودت استفاده می کنی ، ... تو واقعا به نشستن در جای من نیاز داری! ...
و حتما می دانید که بعد از این دیالوگ چه اتفاقی می افتد ...
استفاده از کلیشه های این گونه سینمایی بدان معنا نیست که تارانتینو آن نگاه شخصی و وسواس های فیلمسازی اش را در «ضد مرگ» اعمال نکرده است. نمونه اش همین دیالوگ هایی که بر پایه قوه تخیل فوق العاده و حاصل نبوغ محض استاد است(سکانس های کافه در نیمه اول یا سکانس های معرفی شخصیت های دختر های نیمه دوم فیلم و یا آنجا هایی که دختر ها در داخل ماشین بحث می کنند به غیر از فضای شگف انگیزشان پر است از این دیالوگ ها) یا نگاه سورئالی به ماجراها همانطور که در تمام فیلم های قبلی اش شاهد بودیم. اینکه هنوز شاهد همان انتقاد های همیشگی به فیلم های تارانتینو هستیم خودش موید این نکته است که فضای فیلم های قبلیش را این جا هم حفظ کرده است. اگر نگاهی به ستاره های داده شده به فیلم در سایت IMDB برای این بیاندازید متوجه می شوید که مانند اغلب فیلم های قبلی اش تارانتینو یا منتقدان جدی دارد که به فیلم هایش هیچ ستاره ای نمی دهد یا طرفدارانی دارد که با ستاره های زیاد به استقبال فیلم هایش می روند. تعداد زیادی از کامنت های منفی مربوط به فیلم در IMDB شکایت از وجود دیالوگ های زیاد و بی ربط! در میان سکانس های اکشن فیلم است یا مثلا از خشونت زیاد فیلم انتقاد کرده اند!
انتظار ما برای ارجاعات سینمایی معمول تارانتینو در فیلم هایش اینجا هم مایوس نمی شود ... مثلا توجه کنید به سکانس صبحانه خوردن دختر ها که دکوپاژی شبیه به افتتاحیه سگ های انباری دارد یا پاهای عریان دحتران که دیگر جزئی از المان های ثابت فیلم های تارانتینو دارد و البته این پاها متعلق به شخصیت های شاخص فیلم است ... نمایی از فیلم که «پام» را با صورت خونی می بینیم دقیقا همانی است که از اما ترومن در اولین نماهای kill bill 1 آخر تیتراژ بعد از شلیک گلوله دیدم ... صحنه ای که پام سوار ماشین مایک می شود و آن حرکت مارپیچی ماشین مایک ما را یاد سکانسی که تراولتا ، برای نجات اما ترومن ماشین را می راند می اندازد ... خانم دکتر بیمارستان و آن کارآگاهان که انگار از کلیسایی که در Kill Bill بود همین الان آمده اند (با این دیالوگ جالب که جالبتر هم بیان می کند: «همه اون شاهزاده ها مردند»)... حتی فونت تیتراژ هم همان فونت پالپ فیکشن با همان رنگ و سایه است. و البته خیلی چیز های دیگر. نکته این جاست که این بار استاد بیشتر به فیلم های خودش ارجاع می دهد تا فیلم های محبوبش از دیگر فیلمسازان.
کرت راسل در نقشش فوق العاده ظاهر شده است. قدرت شخصیت اش را به حدی بالا برده که در طول مدت فیلم حضورش را در تک تک سکانس ها حس می کنیم ... یک لحظه به یاد ماندنی در فیلم است که فکر کنم بد جور عاشقش شده ام؛ بعد از اینکه کرت راسل «پام» را سوار ماشینش کرد، به دوربین نگاهی می اندازد و لبخند معنا داری می زند و ته سیگارش را پرتاب می کند. حیف که فیلم تارانتینو را در اسکار قضاوت نمی کنند والا فکر نمی کنم مجسمه اسکار بهترین بازیگر مرد امسال را کسی جز کرت راسل به خانه می برد.
اما حرف ها در مورد این فیلم مثل فیلم های قبلی تارانتینو زیاد است و هر بار دیدن فیلم مطمئنا نکته جدیدی برای به ارمغان می آورد. در نهایت به قول یکی از منتقدان بزرگ دنیا تارانتینو در نقشی فرو رفته که با صدای بلند ، احمقانه و پر شور و باحرارت، با خشنونت و البته هیجان زیاد قسمتی از Entertainment باE بزرگ را هدف گرفته ، «ضد مرگ» ممکن است بهترین فیلم این سال ها نباشد اما مطمئنا یکی از لذت بخش ترین هاست. یک تفریح و شادابی بی آلایش و کاملا پاک در نهایت شور و هیجان این کلید موفقیت فیلم ضد مرگ است.
* عنوان کامنتی از یک کاربر ایتالیایی سایت IMDB بود که راجع به «ضد مرگ» نوشته، خیلی خوشم آمد همان جوری بودن تغییر و ترجمه گذاشتم اینجا.
