سینمای ما - «بادبادک باز» که بر اساس داستانی به همین نام نوشته « خالد حسینی» ساخته شده توانسته به اثر تحسین برانگیزی تبدیل شود. «بادبادک باز» فقط یک فیلم نیست، بلکه داستانی واقعی از یک رویداد است که به شکل زیبایی در معرض دید عموم قرار داده شده است. پس دیگر چه باقی می‌ماند؟ هیچ!
داستان، دوران کودکی، خاطرات، رویدادها و اتفاقات تلخ و شیرین را روایت می‌کند که «خالد حسینی» آن را به زیبایی نگاشته است. او دوستی و خشونت خصمانه را در افغانستانِ آرام به نگارش درآورده و کارگردانیِ «فورستر» نیز آن را به اثری شگفت‌انگیز تبدیل کرده است. کتاب «بادبادک باز» نزدیک به 8 میلیون نسخه به فروش رسید و در بسیاری از کشورهای جهان حتی چاپ مجدد هم داشت، و بی‌دلیل نیست که شرکت Dreamworks هم خواهان ساختن فیلمی از روی آن شده است. اگر چه «فورستر» پس از ساخت «بالماسکه هیولا» شهرت بسیار زیادی از آنِ خود کرد، اما با ساختن«در جستجوی ناکجاآباد» با بازی جانی دپ او وارد موقعیت و مرحله جدیدی شد.
اگر بخواهیم حقیقت را بگوئیم، باید گفت که موفقیت فیلم فورستر تا اندازه زیادی مرهون بازی «زکریا ابراهیمی» به نقش امیر نوجوان و «احمدخان محمودزاده» در نقش حسن است که با مهارت و تسلط توانسته‌اند در جایگاه دو پسربچه بازی‌های قابل قبولی را ارائه دهند،
بازی‌هایی که به شدت زنده و طبیعی به نظر می‌رسند. آنها صحنه جدایی خود را از کابل و سفر به دیار غربت و سپس خروج‌شان از لوس‌آنجلس را به زیبایی هر چه تمام‌تر در چهره‌های‌شان نمایان کرده‌اند. «بادبادک باز» در ابتدا با حضور «امیر» که بزرگ شده و ساکن آمریکاست شروع می‌شود. او غمگینانه به کودکانی که در پارک با بادبادک‌های‌شان در حال بازی کردن هستند، نگاه می‌کند. او در حال حاضر نویسنده موفقی ست که زندگی مشترک شادی را با همسرش «ثریا» (آتوسا لیونی) دارد. او علی رغم زندگی شاد و راحتش، عنوان «فصلی برای خاکسترها» را برای کتابش انتخاب کرده است. مدت زمانی نمی‌گذرد که تلفن آپارتمانش زنگ می‌خورد و او صدای دوست قدیمی‌اش را از آن سو می‌شنود که او را به یاد دوران نوجوانی و خاطرات سال‌های دور می‌اندازد. صدا به او می‌گوید: «ما می‌توانیم دوباره دوستان خوبی باشیم». همین یک عبارت کافی ست تا او به سالهای دور و رویدادهایی که برخی از آنها را فراموش کرده بود باز گردد.
نماها و تصاویری که در فیلم از کابل نشان داده می‌شوند همگی زیبا و حاکی از کابل قدیم است، جائی‌که هنوز ردپایی از جنگ و خشونت در آن به چشم نمی‌خورد. کابل مکانی آرام و شاد است. این تصاویر رویایی و توأم با آرامش به ویژه در صحنه پرواز بادبادک‌ها و شادی و سروصدای بچه‌ها بیشتر نمودار شده است.
وظیفه مهم فیلم بر دوش دو نوجوان 12 ساله افغان به نام‌های «امیر» و «حسن» گذاشته شده است. «حسن» توانایی و استعداد خارق‌العاده‌ای در به پرواز درآوردن بادبادک و سپس هدایت آن دارد. او به طور دقیق می‌داند که بادبادک را چگونه به پرواز درآورد و کجا بند آن را شل و سفت و کم و زیاد کند. این دو نوجوان علاوه بر دوست و رفیق بودن، به لحاظ خانوادگی نیز به یکدیگر نزدیک هستند، چرا که پدر حسن سال‌ها پیشخدمت خانواده «امیر» است بطوری‌که آن‌ها هم او را «بابا» - همایون ارشادی – صدا می‌کنند. وقوع یکسری اتفاقات ناخواسته میان
پسربچه ها و تغییر نگرش در باب خانه سبب می‌شود تا آنها از دنیای نوجوانی‌شان فاصله گرفته و به دنیای بزرگترها و عمدتاً دنیای مردانه وارد می‌شوند.
بهترین چیزی که می‌شود درباره «بادبادک باز» گفت، روش «فورستر» و «دیوید نبی اُف» در تطبیق‌پذیری از داستان و شخصیت‌پردازی ماهرانه آن‌ها به ویژه در بازی هنرمندانه دو بازیگر نوجوان است. «محمودزاده» جوان آنقدر خوب و روان بازی می‌کند که حتی می‌شود احساس درد و ناراحتی «امیر» را در چهره و صدای او دید و حس کرد. از جمله مواردی که باعث شده تا داستان فیلم با داستان کتاب تفاوت‌هایی داشته باشد شاید ناشی از این باشد که اجرا مقابل دوربین و سپس نمایش آن بر روی پرده بزرگ سینما با آن‌چه که روی کاغذ می‌آید و نوشته
می‌شود کاملاً متفاوت است. حتّی برخی سکانس‌ها، از جمله حرکات و رفتار «امیر» همه با آن‌چه در کتاب آمده، متفاوت است. او در طول فیلم غمی پنهانی در چهره‌اش دارد و گاه و بیگاه دوست دارد تا به دوران کودکی و نوجوانی‌اش باز گردد. او در واقع مرد کوچکی ست که خیلی زود بزرگ شده است. شاید بتوان گفت: بار عمده فیلم بر دوش «امیر»، رفتارش، ارتباطش با پدرش، ازدواجش و تصمیم به بازگشت به افغانستان گذاشته شده است. صحنه رویارویی امیر با ثریا به عاشقانه‌تر شدن فیلم کمک بسیاری کرده است. بازی «همایون ارشادی» در نقش «بابا» از جمله بازی‌های ماندگار فیلم محسوب می‌شود. چهره‌پردازی و بازی تأثیرگذار او سبب شده تا بازی وی تأثیر مثبتی بر کل فیلم داشته باشد.
فیلم زمان گذشته و حال را به خوبی جا انداخته و اجازه نمی‌دهد این دو مقطع زمانی لطمه‌ای به اثر احساسی فیلم وارد کند. اتفاقاتی که در افغانستان و پاکستان در سال 2000 و بعد از آن روی داده‌اند چندان در این فیلم به صورت آشکار و واضح نشان داده نشده‌اند. اما صحنه‌های میانی و برخی رویدادها، وجود جنگ و احساسات ناخوشایند مربوط به آن به شکل تأثیرگذاری به تصویر کشیده شده است. صحنه مربوط به بازی فوتبال و شور و شعف تماشاگران و نیز تکان دادن پرچم‌های رنگی توسط هواداران هر دو تیم حاکی از وجود زندگی در مردم در کنار وجود جنگ است. هر چند که زیرنویس‌های فیلم به زبان «دری» که یکی از شاخه‌های مهم زبان و لهجه افغانی ست، نوشته شده‌اند.
صحنه پرواز بادبادک‌ها و تلاش بچه‌ها در جهت به پرواز درآوردن آن‌ها در آسمان، از جمله صحنه‌های بسیار موفق، زیبا و تأثیرگذار فیلم است. این صحنه در واقع پیام آزادی ست.
« بادبادک باز» شاهکار کوچکی ست از «مارک فورستر» 38 ساله. «بادبادک باز» به ما یادآوری می‌کند که تازه‌واردهایی در میان ما هستند که از یک جایی و از یک مکانی به کنار ما آمده‌اند. تازه واردهایی که بالاخره سر رسیده‌اند.