حکمرانی مایا رو به انقراض است و سران این قوم تلاش می‌کنند با ساختن معابد بیشتر و تشویق مردم به قربانی‌دادن آن را نجات دهند. در این میان مرد جوانی که برای قربانی‌شدن انتخاب شده است از قلمرو فرار می‌کند.

تاد مک کارتی از واریتی:
مل گیبسون همیشه برای سورپریز کردن خوب است و آخرین فیلمش آپوکالیپتو فیلم با ارزشی است.
اسکات فاونداس از ال ای ویکلی:
برای کسانی که ترجیح می‌دهند فقط از بابت هنری فیلم گیبسون را نقد کنند، فیلم یک قطعه خوش ساخت از سینمای حادثه‌ای است. اما نیمه دیگر قضیه اشکال دارد... با این‌که در این نزدیکی‌ها فیلم‌هایی که به تقبیح فجایع جنگ و بی‌رحمی آدمیان پرداخته باشند کم نیستند اما هیچکدام تا به این حد تهوع آور، قدرتمند نیستند.
ویلیام آرنولد از سیاتل پست اینتلجنسر:
با وجود تمام افراط گری‌ها، این فیلم جذاب، آشفته‌کننده و به شکل بی‌رحمانه‌ای یک فیلم «جاده‌ای» زیباست و به شکل خارق‌العاده‌ای دیدگاه شخصی یک فیلمساز رده آ است که شایسته لقب «مستقل» نیز هست.
پیتر تراورس از رولینگ استون:
گیبسون از جذابیت بی‌پرده و زیبایی کبودی فیلم ساخته است.
جیمز برادینلی از ریل ویوز:
بهترین چیزی که درباره این فیلم می‌توانم بگویم این است که با وجودی که فیلم متعلق به ژانر بسیار شلوغی است اما شبیه به هیچ فیلم امسال نیست و به این خاطر که به کلی یک تجربه تصویری است بهتر است روی پرده سینما دیده شود.
کرک هانی کات از هالیوود ریپورتر:
این مرد می‌داند که چطور می‌تواند یک فیلم دلخراش بسازد. او اتفاقا یک سادیست سینمایی تمام عیار است.
دیوید انسن از نیوزویک:
فیلم در انتقال تماشاگر به حال و هوای آن دوره موفق است: لباس‌ها، رنگ‌های روی بدن‌ها، نقاب‌های خشمگین مایایی. همه چیز درست است و قرار دادن دیالوگ‌ها (به زبان انگلیسی) در زیرنویس فیلم حرکت هوشمندانه‌ای است. حتا بهتر از این صورت‌ها هستند که هیچگاه از جذابیت نمی‌افتند. اما با وجود تمام این تحقیقاتی که از نظر انسان شناسی درباره فیلم صورت گرفته است، آپوکالیپتو چه می‌خواهد بگوید؟
شاون لوی از پورتلند اورگونین:
برای یک قلب و مغز طرد شده هم مقدور است که یک اثر هنری عظیم بسازد. و اگر گیبسون در آپوکالیپتو این کار را نکرده بود نمی‌توانست فیلمی به این اثرگذاری و جذابی بسازد. اگر تصمیم گرفتید که به کلی فیلم را نبینید، که به خودتان بستگی دارد، چیز بزرگی را از دست خواهید داد.
ریچارد شیکل از تایم:
درست است که گیبسون یک آدم قدیمی است اما همانطور که سیسیل ب دومیل و دیوید وارک گریفیث بودند و آن‌طور که ما دیوانگی آن‌ها را زنده نگاه می‌داریم.
کنت توران از لوس‌آنجلس تایمز:
چیزهای خوب زیادی درباره این فیلم می‌توان گفت اما هر کدام از آن‌ها زیر سایه علاقه شدید گیبسون برای به تصویر کشیدن مقدار دیوانه‌واری خشونت قرار می‌گیرد.
لو لومنیک از نیویورک پست:
گیبسون دقیقا می‌داند که چطور یک صحنه را فیلمبرداری کند اما نمی‌داند که چه وقتی باید خون ریزی، لخته‌های خون و قطع عضو را متوقف کند.
جی آبرمن از ویلیج وویس:
این فیلم فقط یک قدم‌زنی در پارک با گیبسون و مردانش نیست بلکه این فیلم، قسمت سوم قاب عکس سه جهته «بیگناهی» او است. شهادت‌طلبی شجاع قلب و رنج‌کشی مصائب مسیح چه ربطی دارد به این چنگال پلنگ بدشگون.
لارنس تاپمن از شارلوت آبزرور:
این فیلم شجاع قلب، بدون معنای تاریخی و مصائب مسیح، بدون روحانیت است اما هر دوی این‌ها را سطحی کرده است و بی‌شرمانه‌ترین خودکشی حرفه‌ای است که می‌توانم در مورد یک کارگردان شاخص به یاد بیاورم. اگر او یک کارگردان تازه‌کار می‌بود هیچگاه دیگر کار نمی‌کرد.