|
|
|
| كارگردان: كريس كنتيس، لورا لو |
| نویسنده: گوستا هرناندز |
| بازیگران: اليزابت اولسن - آدام ترزه - اريك شفر استيونس و ... |
| رنگ: رنگی |
ژانر: : وحشت : |
| درجه فیلم: R |
| کشور: آمريكا |
| افتتاحیه: مارس 2012 |
|
خلاصه داستان: خانۀ ساکت از آن دسته فیلمهایی است که تماشاگر با دیدن آن مدام جیغ میزند و به قهرمان داستان میگوید، این کار را بکن، آن کار را نکن. دختری جوان که تقریباً در تمام مدت فیلم درون خانه ای تسخیر شده گیر افتاده، تا اینکه بالاخره خودش را خلاص کرده و در جاده ای تاریک شروع به دویدن میکند تا عمویش او را سوار کرده و دوباره به خانه برش میگرداند!
|
حاشيه هاي فيلم: نقش دختر جوان که سارا نام دارد را Elizabeth Olsen و خواهر کوچک Kate and Ashley (خواهران دوقلوی معروف هالیوود) بازی میکند که مدتی پیش شاهد بازی فوق العاده اش در غالب شخصیت پیچیدۀ نقش اول فیلم "Martha Marcy May Marlene" در سینما بودیم.
Olsen که در آن فیلم استعداد بازیگری اش را به رخ همگان کشیده بود، این بار به بازیگران جوان امروز هالیوود نشان میدهد که چگونه باید نقش یک دختر وحشت زده را بازی کنند.
|
نظر منتقدان: منتقد: راجر ایبرت
ارزش یک فیلم با دوباره دیدنش مشخص میشود. من فیلم را در نمایش پیش از اکرانش دیدم. تعدادی دختر سه ردیف جلو‌تر از من نشسته بودند که‌گاه به‌گاه جیغ می‌زدند و بعد می‌خندیدند. در واقع درستش هم همین است. شما با دیدن صحنه‌ای ترسناک می‌ترسید و بعد، از اینکه فیلم چقدر خوب شما را ترسانده خوشحال می‌شوید. اگر هدفتان همین است، خانه ساکت واقعاً بدردتان می‌خورد. اما اگر دنبال منطق اتفاقاتی هستید که در فیلم میافتد. باید بگویم که آخرش هم چیزی دستگرتان نمی‌شود.
دوربین همیشه نزدیک به سارا است. حتی بعضی اوقات بنظر میرسد که بر روی دوش خود او قرار دارد و چقدر Olsen خوب توانسته ترس و دلهره را تا پایان فیلم پیوسته به تماشاگر منتقل کند. او که چهرۀ زیبای هم دارد که کاملاً احساسات درونش را در خط و خطوت آن می‌توان مشاهده کرد، قادر است حرکاتش را جلوی دوربین بخوبی متناسب با شرایط داستان تنظیم کند. نه زیاده روی میکند، نه تمارض میکند و نه سعی دارد بیبینده را بیخودی هیجان زده کند. بهترین زمانهای بازی‌اش هم مواقعی است که ساکت است و با چهره‌اش بازی میکند.
خود خانۀ ساکت، ویلایی است تابستانی، نسبتاً بزرگ و سه طبقه با تعداد کمد و در. درهایی که تمامشان انگار رو به پله‌ها باز می‌شوند. سارا، پدرش جان و عمویش پی‌تر وارد خانه می‌شوند. در این لحظه با اینکه روز است ولی پنجره‌های بسته فضای داخل خانه را تاریک کرده‌اند. وقتی سارا در خانه تنها میشود صداهای عجیب و غریبی می‌شنود. صدای پا، قژ فژ، نفس کشیدن، خش خش پله‌ها و جیغ. انگار که خانه مدام صدایی با ریتمی مشخص تولید میکند.
http: //www. naghdefarsi. com/images/stories/rooz/naghd/silent/hsg. jpgسارا که آهسته و قدم به قدم خانه را جستجو میکند، بالاخره پدرش را دوباره می‌یابد اما عمویش خانه را برای مدتی ترک میکند. اینجاست که شرایط بد‌تر میشود. در واقع داستان فیلم به طور غیر منتظره‌ای با اضافه شدن عناصری سورئال وارد فازی جدید میشود. اجسادی در وان حمام، توالتهای آویزان شده به دیوار و خونهایی که مدام از جاهایی مختلف جاری می‌شوند.
تمام تعریفهایی که از فیلم کردم، تنها مربوط به سکانسهای اول آن میشود. در واقع با جلو رفتن فیلم مشخص میشود که خانه و داستانی که در آن اتفاق میافتد، فقط ابزاری برای ساختن اثری است مانند خیلی از فیلمهای تکراری که با همین تم ساخته شده‌اند. هیچ توضیح قانع کننده‌ای هم برای این چرخش موضوع داده نمی‌شود. آخر فیلم هم بنظر تا اندازه گنگ و غیر ضروری میرسد. این طور نیست؟
مترجم : بهروز آقاخانیان
|
ویژه: خانۀ ساکت بازسازی فیلمی اروگوئه ای است که هر دو ادعا دارند تمام فیلم را تنها در یک برداشت گرفته اند. البته من شک دارم. اگر این طور باشد، بنظرم خانه ساکت بهترین تک برداشت (single take) بعد از فیلم «كشتي نوح روسين Rassian Ark بحساب میاید که با نمایی از لب دریاچه شروع شده، جاده را دنبال کرده و وارد خانه میشود. سپس همراه با قهرمان فیلم مدام از پله ها بالا و پایین میرود. در این تکنیک کار فیلمبردار خیلی مشکل است بطوریکه اگر کارگردان بخواهد کات دهد، اینکار باید بدون آنکه تماشاگر متوجه شود انجام بپزیرد. در این فیلم بنظر میرسد در جاهایی که دوربین آنقدر جلو میاید که تصویر سیاه میشود، این کات‌ها اتفاق میافتد.
|
