|
 |
|
|
| كارگردان: فيليدا لويد |
| نویسنده: ابي مورگان |
| بازیگران: مريل استريپ - جيم برادبنت - ريچارد اي گرانت و ... |
| رنگ: رنگی |
ژانر: : درام : |
| درجه فیلم: PG-13 |
| کشور: انگليس |
حاشيه هاي فيلم: مریل استریپ موفق شده هویت شخصی خود را از چشم مخاطب پنهان کند و طوری نیست که در طول فیلم مدام پردهٔ سینما را نشان بدهیم و بگوئیم «مریل استریپ!»، اما شاید گاهی اوقات از خودمان بپرسیم چرا قیافه و صدای مارگرت تاچر اینقدر به Julia Child - نویسندهٔ کتاب‌های آشپزی که شخصیت اصلی فیلم «جولی و جولیا» Julie & Julia بود و Meryl Streep نقش او را بازی می‌کرد - شبیه است. شاید دوست داشته باشید Streep را تنها محض خاطر اینکه Streep است تحسین کنید، در هر صورت، با اینکه او پیش از این بار‌ها موفق شده تا با بازی خود به فیلمنامه‌های بی‌رمق بسیاری گرما و جلوه ببخشد...
بعد از آواز خواندن و رقصیدن در فیلم Mamma Mia (کارگردان آن فیلم هم Lloyd بود)، بازی او در این فیلم یکی از معمولی‌ترین نقش آفرینی‌های اوست. بازی Jim Broadbent در نقش مکمل قوی‌تر است، اما او تنها به عنوان مدخلی برای روایت داستان در نظر گرفته شده، و نمی‌شود وی را به راستی شخصیتی حقیقی به حساب آورد.
|
نظر منتقدان: منتقد: جیمز براردینلی
اگر می‌خواستیم تنها از روی این زندگینامهٔ سینمایی دربارهٔ زندگی حرفه‌ای مارگرت تاچر- نخست وزیر انگلیس طی سالهای ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۰- قضاوت کنیم، ممکن بود به این نتیجه برسیم که جایگاه اجتماعی او آنقدر مهم نبوده که لازم باشد یک فیلم سینمایی درباره‌اش ساخته شود. در فیلم «بانوی آهنین» The Iron Lady به کارگردانی Phyllida Lloyd، مارگرت تاچر (با بازی Meryl Streep) زنی مصمم و سخت کوش تصویر شده، اما هیچ اثری از شخصیت گیرا و کاریزماتیک و قابل توجه او دیده نمی‌شود. ملاقات ما با مارگرت تاچر در سالهای آخر دههٔ اول قرن بیست و یکم - نزدیک به دو دهه پس از خاتمهٔ دوران نخست وزیری وی - روی می‌دهد و دوران اوج فعالیت او طی صحنه‌های فلش بک بازنمایی می‌شود. اما سیر داستانی‌ای که از این شیوهٔ روایت حاصل شده، مجموعه‌ای گلچین شده از دستاوردهای مهم شغلی اوست که به صورتی پراکنده و غیر منسجم لابلای تصاویری گنجانده شده که پیرزنی مبتلا به اختلال حواس را در حال گفتگو با تصویر خیالی همسر مُرده‌اش، دنیس (با بازی Jim Broadbent) نشان می‌دهند.
ریتم فیلم به شدت آهسته است. حتی در موارد نادری که صحنه‌های فلش مقداری جنب و جوش و هیجان به فضای فیلم اضافه می‌کنند، بازگشت به «زمان حال» و کند شدن ریتم فیلم از سوی کارگردان اجتناب ناپذیر به نظر آمده است. چنین شیوه‌ای در صورتی نتیجه می‌دهد که فیلم از دیالوگ‌های قوی و تأثیر گذار و نقش آفرینی بی‌عیب و نقص بازیگران برخوردار باشد، اما در فیلم The Iron Lady هیچ یک از این دو ویژگی دیده نمی‌شود. فیلمنامه بی‌روح و کم رمق است و بازی‌ها، حتی بازی ستارهٔ معروف سینما مریل استریپ Meryl Streep به یادماندنی یا ویژه نیست. تعجبی ندارد که شرکت پخش کنندهٔ آمریکایی The Weinstein Company، اکران فیلم را تا اواخر ماه ژانویه و آن هم در گروه فیلم‌های هنری به تعویق انداخته است، زیرا به نظر نمی‌رسد این فیلم بتواند موفقیت خاصی در گیشه کسب کند، حتی در میان تماشاگران علاقه‌مند به فرهنگ و سیاست انگلستان. البته در اواخر ماه دسامبر این فیلم از سر اجبار و به صورت محدود اکران شد تا با دیده شدن بازیMeryl Streep شایستگی او محرز گردد تا طبق روال سالهای گذشته نامزد دریافت جایزه اسکار شود.
برخی از بهترین صحنه‌های فیلم، آنهایی هستند که ورود چالش برانگیز مارگرت تاچر جوان به دنیای سیاست را به تصویر می‌کشند. در این صحنه‌ها Alexandra Roach نقش او را بازی می‌کند و شور و حرارتی که در نقش آفرینی او دیده می‌شود همان چیزی ست که تصویری که Meryl Streep از تاچر ارائه می‌دهد، به شدت از فقدان آن رنج می‌برد. شگفت انگیز‌ترین و جالب توجه‌ترین نکته‌ای که از تماشای فیلم به آن پی می‌بریم، این است که تاچر چطور به سختی و با کوشش فراوان توانست به درون یک سیستم مردسالارانه راه پیدا کند و مراحل ترقی در مسیر قدرت سیاسی را تا رسیدن به مقام نخست وزیری پشت سر بگذارد. رابطهٔ او و همسرش دنیس به خوبی پرداخت شده و مدت زمان مناسبی برای بررسی آن در نظر گرفته شده است. تصویری که از همسر تاچر می‌بینیم، مرد وفادار و علاقه‌مندی است که خصوصیت ویژه‌ای ندارد و بسیاری از اهداف شخصی خود را پیش پای جاه طلبی و بلند پروازی تاچر قربانی می‌کند. اینکه تا مدت‌ها بعد از مرگ دنیس، شبح و تصویر خیالی او یار و همراه وفادار تاچر باقی می‌ماند، خود نشانی از وابستگی و اتکای تاچر به اوست.
مترجم : الهام بای
تهیه و ترجمه: سایت نقد فارسی
|
