آل پاچینو: بیشتر بازیگران مثلِ سربازانِ پیر از رده خارج می‌شوند. :: پايگاه خبری

سینمای ما-یاس قانعی: امروز بیست وپنجم ماه آوریل (ششم اردیبهشت) سالروز تولد آل پاچینو بازیگر تعلیم دیدهٔ مکتب لی استراسبرگ و ستارهٔ محبوب دوران ما است که همواره نامش دوشادوش بازیگر محبوب دیگری (رابرت دونیرو) با احترام بر زبان‌ها جاری شده وگاهی مقایسهٔ هم میان این دو صورت گرفته است. هردو بازیگر محبوب دوران ما در سال‌های اخیر در انتخاب نقش‌ها وفیلم‌هایشان چندان دقت نداشته‌اند ودر دههٔ اخیر دیگر از آن بازی‌هایی حیرت انگیزیی که انگشت حیرت را بردهان تماشاگران و منتقدان می‌گزاند، خبری نبوده ویا دست کم چنین غافلگیری‌هایی کم وناچیز بوده است. کار بدان جا پیش رفته است که امسال آل پاجینو به خاطر بازی در «جک وجیل» حتی تندیس تمشک زرین بد‌ترین بازیگر نقش مکمل سال گذشته را دریافت کرد اما اینجایزه هم از قدر ومنزلت بازیگر محبوب ما کم نمی‌کند که حضورش روی پرده در سال‌های دور چنان خاطره انگیز بوده که هنوز که هنوز است بازی‌هایی او مورد مکاشفه و تحلیل قرار می‌گیرد وشیرینی نقش آفرینی‌های او زیر زبان منتقدان و دوستداران اوست!
گفت‌و‌گویی که در پی می‌آید پرسش‌هایی است که کاربران سایت مجلهٔ «تایم» ازاو پرسیده‌اند.

-به نظرتان فرهنگ آمریکایی –ایتالیایی در سینما وتلویزیون به طور ناعادلانه ایی به نمایش درآمده است؟ (کاربری از اوهایو)
_ابتدا به من توضیح بدهید فرهنگ آمریکایی –ایتالیایی چیست. ما صد سال است که اینجاییم. آیا فرهنگ آمریکایی –ایتالیایی‌‌ همان فرهنگ آمریکایی نیست؟ چون ما به خاطر ازدواج در جامعه، گوناگون شده‌ایم. اغلب آنهایی که تبار ایتالیایی دارند کاملا ایتالیایی الاصل نیستند. من یک استثناء هستم کاملا ایتالیای‌ام. تقریبا ا سیسیلی‌ام اما کمی خون شهروندان نیاپولیتن هم در رگ‌هایم جاریست. شما در من با یک ایتالیایی تمام و کمال روبه رو هستید..

-نظرتان نسبت به این همه هنرمندان هیپ هاپ چیست که در برنامهٔ «کریبس» شبکه ی‌ام تی ویحضور بهم می رسانند و مثل یک پرستشگاه «صورت زخمی» را می‌ستایند؟ (کریبس برنامهٔ مشهور زنده ایی است که ابتدا در سال ۲۰۰۰ درشبکه ی‌ام تی وی پخش شد سپس ساختن چنین برنامه‌هایی در شبکه‌های تلویزیونی دیگر هم رواج یافت. در این برنامه دوربین به خانهٔ اشخاص مشهور وسر‌شناس جامعه می‌رود.)
-مشهور‌ترین فیلمِ من در سرتاسر جهان «صورت زخمی» است. این برای ِ من جالب است و جذاب. ما گاهی فراموش می‌کنیم که الیور استون فیلمنامهٔ این فیلم را نوشت. او آدمی سیاسی است. فکر می‌کنم گرایش سیاسی نهفته ایی در فیلم وجود دارد. ترکیب استون وبرایان دی پالما چنین انفجار وسرو صدایی به پاکرد و جواب داد.

-پس از دریافتِ جایزهٔ یک عمر دستاورد هنری، با توجه به نظراتتان در سال ۱۹۷۷در این کسب و کار احساس امنیت بیشتری نسبت به گذشته نمی‌کنید؟ (کاربری از فلوریدا)
-از ا ین لحاظ که می‌دانم دوست دارم در چه فیلمهایی نقش آفرینی کنم، احساس امنیت می‌کنم. اما در مقام بازیگر، به کمی احساس بی‌امنی نیازهست. این باعث ادامهٔ فعالیت و تداوم حس رقابت می‌شود. من هنوز به بازنشستگی فکر نکر ده‌ام. وفتی شنیدم پل نیومن در سن هشتاد وسه سالگی خود را بازنشسته کرده، حیرت زده شدم. بیشتر بازیگران ،مثلِ سربازانِ پیر از رده خارج می‌شوند.

-کدام یک از بازیگران بهترین حالت‌های آل پاچینویی رادارد؟ (کاربری از کلورادو)
- بازی‌هایی کوین اسپیسی نزدیک است. جیمی فاکس هم اجراهایی شبیه من دارد. این یک موهبت واقعی، یک نوع تقلید و مسالهٔ تن صدا است. به استعدادِ نواختن یک ساز می‌ماند.

چه رویدادی در دوران کودکی تاثیر به سزایی در نگاه شما به دنیا داشته است؟ (کاربری از نیویورک)
احتمالا نخستین فیلمهایی بوده که با مادرم در کودکی به تماشایش می‌رفتم. وقتی مادرم ازسرِکار به خانه برمی گشت، اغلب من را به سینما می‌برد. این شیوهٔ او برای خلاصی از مشکلات بود و من را هم همراه می‌کرد.. وقتی به خانه بازمی گشتم تمام نقش‌ها را بازی می‌کردم. این تاثیر بسیار زیادی در بازیگر شدنم داشته است.

زمانی که فیلمی را خودتان می‌سازید، به بینشتان تمام وکمال جامه عمل می‌پوشانید؟ (کاربری از شهر لس آنجلس)
- «در جست‌و‌جوی ریچارد» بینش شفافی داشتم. در موردِ «سالومه» (برگرفته از نمایشنامهٔ اسکار وایلد) علاقه وجود دارد اما بینش نه و من امیدوارم این علاقه یی که درمن وجو دارد باعث رسیدنم به بینش شود. فکر می‌کنم دلیلش این باشد که من خودم را کارگردانی تمام وقت نمی‌دانم. بازیگری سازو کار من است. من نگاهی به دنیا دارم که بازیگرا ن دارند چون بازیگری تمام دنیای من است.

آیا افسوس رد کردن نقشی را خورده‌اید؟ (کاربری از بوگوتا)
_بله. در مقطعی از زندگی من بی‌هیچ دلیلی تمام نقش‌هایی که پیشنهاد می‌شد رد می‌کردم چون نمی‌خواستم کار کنم. این به سال‌های ۱۹۷۰ بر می‌گردد. حتی امروزه هم برایم خیلی سخت است که خودم را بازیگر بدانم. خیلی به ندرت احساس علاقه به نقشی در من پدیدار می‌شود. به شما پیشنهادمی کنم فیلم دستیار لباس ساختهٔ پی‌تر یتس را ببینید. اگر می‌خواهید درباره بازیگران بیشتر بدانید. فیلم معرکه ایی است

-آیا انسان شادی هستید؟ (کاربری از مانیلا)
_شاد؟ تاحالا چنین سوالی از خودم نپرسیده‌ام. اما روزهای خودم را داشته‌ام. لحظاتی هست که احساس سعادت، یکجور آرامش داشته‌ام. دور ه‌هایی هم هست که بسیار معمولیتر از بقیه روز‌ها می‌گذرد. فرزندانم من را شاد می‌کنند.

-اگر قرار باشد فیلمی دربارهٔ زندگیتان ساخته شود این فیلم چه نامی باید داشته با شد و چه کسی نقشتان را بازی خواهد کرد؟ (کاربری از تورنتو)
نام این فیلم باید «داستان داستین هافمن» باشد. چون زمانی که من دو نیرو وداستین هافمن بازیگری را آغاز کردیم مردم مارا باهم قاطی می‌کردند. ما را اشتباه می‌گرفتند.

-شنیده‌ام شما انسان منزوی هستید. اما این راهم شنیده‌ام که در «حرکت» بسیار قابلیت دارید. دوست دارید در برنامهٔ تلویزیونی رقص با ستارگان شرکت کنید؟ (کاربری از می‌نه پولیس)
-حتما این را در نظر خواهم گرفت. با تمام احترام و صداقت باید اعتراف کنم که در «حرکت» قابلیت دارم. اما فکر نمی‌کنم دلم بخواهد در ابن برنامه شرکت کنم. چون خیلی خجالتی هستم.